De fotografie van Frederik Cornelis (Veurne, 1970) fungeert als een soort dagboek, dat niets van doen heeft met enige reportagefotografie.
Als een vluchtige, dagelijkse weergave van de omgeving die hem dagelijks treft, toont hij met zijn persoonlijke blik hoe hij de mens uit zijn entourage en diens condition humaine ervaart en weergeeft in een hoofdzakelijk zwart-wituniversum. Het detail bevat vaak de hele boodschap van zijn blik op de wereld. Een gebaar, een houding van een hand, een beweging, een blik typeren zijn fotografie. Frederik Cornelis werkt graag in series. Hij behandelde reeds uiteenlopende onderwerpen, ook politieke, zoals Georgië in 2004 na de Revolutie of de vluchtelingenproblematiek op het eiland Lesbos. Reizen vormen een rode draad doorheen zijn hele oeuvre. Hij bezocht en fotografeerde herhaaldelijk Bangladesh, India, Irak, Thailand, Turkije,… Maar ook atypische onderwerpen, zoals travestieten en hun leefwereld in een nachtelijke setting, worden ook door zijn camera gevat. Sommige foto’s zijn heel bewust flou. Het gaat bij Frederik Cornelis om de snelheid waarmee hij mensen en situaties ‘betrapt’ met zijn camera op onverwachtse momenten, het ogenblik waarop de pose en het poseren vergeten wordt. Typerend voor zijn foto’s is hoe zwart het zwart kan zijn. Ook in zijn portretten van mensen. Het zorgt soms voor een heftige contrastwerking met alles wat wit is. Humor countert en vergeet hij vaak niet. Opmerkelijk is dat Frederik Cornelis nog steeds zelf zijn foto’s afdrukt en het ambacht van de oorsprong van de fotografie op die manier niet uit het oog verliest._Inge Braeckman